W wieku 17 lat Luigi zmagał się z dziwnymi objawami – mrowieniem, drętwieniem i problemami ze wzrokiem – które doprowadziły do diagnozy stwardnienia rozsianego. W tym zamieszaniu jedną stałą była jego pielęgniarka: spokojna, uspokajająca obecność, która wyjaśniała procedury, łagodziła obawy i sprawiała, że proces medyczny był ludzki. Historia Luigiego pokazuje, że pielęgniarki są czymś więcej niż opiekunkami – są kotwicami w czasach niepewności.
